Door een zwaar auto-ongeluk heb ik niet aangeboren hersenletsel (NAH). Ik ben nog dezelfde persoon, maar moet leven met beperkingen. Helaas ben ik volledig afgekeurd waardoor ik geen betaalde baan meer heb.

Een aantal jaren na mijn revalidatie, ben ik begonnen met het doen van vrijwilligerswerk. Ook mijn werkzaamheden voor Stichting Chill doe ik volledig vrijwillig. Omdat ik hiermee weer een bijdrage lever aan onze maatschappij, geeft mij dit veel voldoening.

Een gevolg van mijn NAH is dat ik prikkels (geluid, licht, enz) niet kan filteren. Hierdoor moet ik overdag één keer rusten. Gewoon even ogen dicht, liefst in een stille omgeving: “rust aan de kop”.

Omdat ik dat vervelend vond voor mijn gezelschap, ging ik niet met anderen een hele dag uit, zodat ik geen spelbreker was.  De eerste jaren na het ongeluk was mijn wereldje een stuk kleiner dan daarvoor. Degenen waar ik (sociaal) contact mee had, kenden mij al van voor het ongeluk. Logischerwijs maakten / maken zij het vergelijk in functioneren voor en na. Verschillende mensen  voelden zich sociaal verplicht samen erop uit te gaan.

ik kreeg steeds meer behoefte zelfstandig leuke dingen te doen. Om toch weg te kunnen ging ik, zodra het kon, in mijn eentje erop uit. Een dagje winkelen en wat eten. Omdat je dan zelf je tempo kan bepalen en er niemand rekening met je hoeft te houden. Ook wilde ik nieuwe contacten opdoen die de oude Hedie niet kennen, mijn wereld weer vergroten.

Vroeger, voor het ongeluk, ging ik gezellig met vrienden naar het café: een borrel doen, lol maken en mensen ontmoeten. Dat had ik al 15 jaar niet meer gedaan. Voor mensen met NAH zijn er eigenlijk alleen NAH-café’s. Dat zijn een soort praatavonden voor lotgenoten en hun mantelzorgers.

Lotgenoten, ik heb zo’n hekel aan dat woord! Ja, ik heb NAH, maar ik ben niet mijn NAH. Het is me overkomen, maar in dit lot berust ik niet. Ik bepaal zelf hoe ik mijn leven inricht met mijn NAH. Hierbij heb ik geen behoefte (meer) aan een praatavond met lotgenoten. Tijdens een avond / dag uit zie ik mezelf niet als patiënt maar als persoon. Ik wil / hoop dat anderen mij ook zien/behandelen als persoon.

Daarom heb ik eind 2019 het initiatief genomen om te beginnen met Grandcafé-NAH. Een café voor deelgenoten; alleen mensen met NAH waren welkom. Dus geen mantelzorgers, professionals en dergelijke. In dit café ging het om de gezelligheid. Het was minder lawaaierig: muziek uit, geen felle lampen en bediening deed alles zo stil mogelijk. Glas bier of wijn erbij en gezellig, ongedwongen kletsen.

Idee was dat er niet (alleen) over NAH gepraat zou worden; praten met wie je wil over van alles. In de praktijk bleek echter dat deze deelgenoten vooral praatten over hun NAH.  Het was  toch “ons kent ons”. Zo was het toch niet een avondje uit het  “NAH-kringetje”. En ik miste de spontane ontmoetingen en gesprekken.

Ik wilde /wil weer uitgaan zoals vroeger. Mensen zonder prikkelgevoeligheid gaven aan dat zij ook graag wilden uitgaan in minder lawaaierige horeca. Zodoende ontstond het idee voor het ChillCafé. Een café waar sfeergenoten in rustigere omgeving kunnen chillen: borrelen en kletsen met wie dan ook.

Door de prikkelgevoeligheid, ging ik nooit een hele dag weg. Alleen winkelen, maar dan een paar uurtjes. Totdat ik toch geprobeerd heb een keer met iemand samen een hele dag te winkelen. Toen ik vermoeid raakte, ben ik gewoon in een café onderuit gaan zitten / half liggen met de ogen dicht.

Bij de eerste twee locaties gaf dit problemen. Bij het derde café hebben we uitgelegd waarom het nodig is en mocht ik wel even rusten. Daar heb ik voor het grote raam gelegen… na het rusten zijn we weer gezellig samen verder gegaan. Toen dacht ik: hoe fijn zou het zijn als er in iedere stad plekken zijn waar je even kunt uitrusten.

Zo zijn de LoungeSeats begonnen. Sindsdien zoek ik overal waar winkel of een dagje uit ben een rustplek. Na afloop vraag ik dan of ik deze op de kaart mag zetten. Vaak mag dat.

In de meeste restaurants zijn veel prikkels: “achtergrond”muziek, pratende mensen en flikkerende kaarsjes. Ik blies deze altijd uit. Daarna kwam de bediening: “o sorry, ik zal het kaarsje even aansteken”. Omdat ik toch gezellig met familie en vrienden uit eten wilde, kwam het idee voor restaurants met een rustige sfeer; Easydining genoemd.

EasyDining restaurants hebben een aparte zaal of rustige hoek waar mensen die prikkelgevoelig zijn met hun gezelschap rustig kunnen eten. In overleg is het vaak mogelijk de muziek uit te zetten, het licht te dimmen en af te spreken dat het personeel extra zachtjes werkt. Heb jij er een ontdekt? Mail ons dan het adres en contactgegevens.

De bezoekers van alle activiteiten van Stichting Chill noem ik sfeergenoten. Dit zijn mensen die willen uitgaan in een rustige maar toch sfeervolle horeca of evenement.

In Nederland hebben veel mensen last van teveel prikkels. Ik denk dat dit er meer dan een drie miljoen zijn. De oorzaken zijn verschillend: hersenletsel, burn-out, hoogsensitiviteit, gehoorproblemen, autisme, ADHD.

Ook zijn er mensen, (niet prikkelgevoelig), die graag uitgaan in een rustigere horeca. Zij willen graag op normale toon een drankje kunnen bestellen. En in een café gewoon een gesprek voeren. En vergeet ook eenzame mensen niet. Ook zij houden van meer van rust dan van herrie. Zo zou je het zomaar over een doelgroep van miljoenen mensen kunnen hebben. Zeker omdat je met meerderen naar het Chillcafé of Easydining restaurant gaat.

De missie van Stichting Chill is te zorgen dat iedereen uit kan gaan. Dat er een Chillcafé en genoeg Loungeseats in iedere stad in Nederland zijn. Dat je ergens in de stad terecht kan bij een Chillcafé. Dat je gezellig samen kunt dineren in een Easydining restaurant. Dat je ruime keuze hebt om ergens te rusten. Dat kan ook in een bibliotheek, de bovenzaal van een restaurant of in de bedrijfskantine.

Zorgen dat iedereen uit kan gaan is echter niet genoeg. Mensen moeten soms ook geholpen worden om het te durven. Die hebben spreekwoordelijke “schop onder de kont nodig”. Daarom valt ook het stimuleren van sociale inclusie tijdens revalidatie en het beïnvloeden van gemeentelijk Wmo beleid binnen de missie van Stichting Chill.

Stichting Chill ziet als waarden in het leven:

Ontmoeten. Het ontmoeten van andere mensen, het hebben van sociale contacten is een levensbehoefte voor iedereen. Plezierige sociale contacten vergroten de kwaliteit van leven.

Sociale inclusie. Iedereen met beperkingen moet kunnen uitgaan in de horeca. daarbij ook mensen zonder (dezelfde) beperkingen ontmoeten. Ik vind het vanzelfsprekend dat dit ook mensen met onzichtbare beperkingen betreft.

Persoon versus patiënt. Tijdens een avond uit of dag weg ben je geen patiënt maar een persoon met eventuele (onzichtbare) beperkingen. Dit betekent:

1. Respect. Het is nodig dat de mens achter de beperkingen wordt gezien: je bènt niet je beperking, je hèbt er een. Je waardeert de ander zoals hij is, met welke (medische) achtergrond dan ook. Op een avond uit of tijdens dag weg ben je geen patiënt maar een persoon met eventuele (onzichtbare) beperkingen.
2. Eruit halen wat erin zit. Het gaat om ontdekken wat jijzèlf en ook een ànder kan. Zo kunnen ook nieuwe sociale contacten ontstaan waar iedereen van geniet. Zoek naar activiteiten waaruit jij voldoening haalt, bijvoorbeeld vrijwilligerswerk.

Schop onder de kont. Stimuleer elkaar de eigen wereld te vergroten. Wanneer het kan, blijf niet hangen in het eigen, vertrouwde kringetje. Het bevordert je eigenwaarde wanneer je het gevoel hebt een bijdrage te leveren aan onze maatschappij.

Natuurlijk. Alle hulp is welkom bij de marketing. Bijvoorbeeld het zoeken naar nieuwe locaties en het onderhouden van contacten met ondernemers. Maar ook deze website kan verbeterd worden en nieuwe locaties moeten steeds op de kaart gezet worden. Neem alsjeblieft contact op als je mogelijkheden ziet.