Om iederéén enthousiast te maken voor het het idee van Silencecafe door het hele land, wil ik reacties verzamelen. Zo kan iedereen (dus ook horeca-ondernemers) lezen hoe nodig dit in het hele land is en hoe het georganiseerd kan worden. 
Wil jij vertellen over het bezoeken van een Silencelocatie, bijvoorbeeld een Chillcafé:
- hoe vaak ging je vroeger uit (cafe, restaurant, dagje weg)en waarom nu niet meer;
- drempels: wat zijn voor jou drempels om niet (meer) uit te gaan.
- wie wil je ontmoeten; alleen “lotgenoten” of juist anderen om over van alles te praten. Als je al eens bent geweest:
- waarom ben je de eerste keer gegaan;
- wat vond je leuk / wat niet.
Het gaat hierbij om het uitleggen waarom je iets vindt.
Aarzel niet, niets is fout, je hoeft je naam niet te vermelden.
Iedereen mag vertellen over zijn/haar horecabezoek. we lezen graag zoveel mogelijk reacties: je ook kunt een ander vragen.
Voordat ik NAH kreeg hadden mijn man en ik een eigen horecabedrijf en waren naast ons eigen bedrijf dus veel te vinden bij collega’s.
Helaas is daar een abrupt einde aangekomen door de vele prikkels om me heen. De harde muziek, verschillende lichten en vele mensen maken het voor mij ondraagbaar om uit eten te gaan of een gezellig drankje te drinken.
Wat was het een uitkomst om naar een Chillcafé te gaan. Hier zitten de mensen rustig geen muziek en de lichten zijn gedempt. Natuurlijk vind ik het fijn om hier mensen te ontmoeten die hetzelfde hebben als ik, maar tevens is dit toch ook een belemmering om te komen.
Tenslotte is het toch het meest prettige om samen met je partner of een vriendin ergens naar binnen te lopen waar je je bevindt met mensen die niks onder de leden hebben maar het net als wij prettig vinden om al die prikkels niet om ons heen te hebben en je dus in de anonimiteit kan bevinden net zo als iedereen
Eerste café wat je bedoelt, was georganiseerd voor alléén mensen met NAH. Juist dat wat je verder noemt zijn de redenen om het Chillcafé te organiseren. Gewoon gezellig met iedereen kunnen borrelen in een prikkelarme omgeving.
Ik ben op drie verschillende locaties geweest. In Scherpenzeel (kantine cultureel centrum) waren mijn eerst ervaringen: ongedwongen, sfeervol en prettig. In het Baristacafe in Veenendaalwas het gezellig en prettig ruimtelijk omdat het een niet afgesloten ruimte was. Bij Hemels in Amersfoort open ruimte is minder prettig (drukte van restaurant gedeelte).
het kunnen vertoeven met gelijkgestemden in deze opzet, uitgewerkt voor verschillende doelgroepen is uitnodigend.
Beste Astrid,
In Veenendaal was je voor het eerst in twee jaar weer uit met je man. De ondernemer zei later: “het doet me goed te zien hoe deze mensen zitten te genieten!”
Ik Google op prikkelarm uiteten en kwam op jullie site terecht.. Sinds mijn zoon (nu 14) een ongeluk heeft gehad en NAH heeft, is niets meer vanzelfsprekend. Zijn belastbaarheid is beperkt en dan kom je erachter hoe moeilijk het is om je leven “normaal” voort te zetten, maar dan prikkelarm. Ik vraag standaard om een rustige plek, maar om de muziek en gepraat van andere mensen kom je vaak niet heen. Hij is nu nog jong, maar ook hij wordt ouder. Ik ben zo blij dat dit initiatief er is, zodat ook deze doelgroep plezier kan hebben!
Vroeger ging ik 1 keer per 2 weken uit. Sinds ik NAH heb doe ik dit niet meer door overprikkeling. Ik kan niet meer tegen hard geluid, snel knipperend en fel licht. Ook raak ik het overzicht kwijt met veel mensen dichtbij elkaar in 1 ruimte.
Ik ben gegaan om weer eens onder de mensen te komen die ik nog niet kende. Ik heb niet echt een voorkeur wie ik wil ontmoeten, maar het is wel leuk natuurlijk rond mijn eigen leeftijd (40) en misschien leuke dames. ik heb alleen maar goede ervaringen. Het is leuk andere mensen te ontmoeten die het herkennen als je iets specifieks hebt dat andere mensen niet hebben meegemaakt.